TILBURG – Van IT’er naar fulltime klimaatactivist; de 62-jarige Carel Bast doet het. Hij rebelleert tegen de klimaatproblematiek en probeert mensen, bedrijven en de overheid bewust te laten worden van het grote probleem.
Wat heeft ertoe geleid dat u de switch hebt gemaakt naar fulltime klimaatactivist?
“Ik ben er altijd al een beetje mee bezig geweest, maar dan aan de zijlijn. Ik was nooit lid van de Milieudefensie, maar stemde wel altijd groen. Pas in 2018 begon ik onrustig te worden. Ik had mijn eigen IT-bedrijf dat ik met andere mensen jaren geleden was gestart. Opeens begon ik me af te vragen wat ik nou eigenlijk de hele dag aan het doen was. Ik had het idee dat ik in een soort tredmolen zat. Toen ben ik met mijn dochter gaan spreken, die klimaat- en milieuwetenschappen studeerde, en ben ik mij meer gaan verdiepen in de klimaatproblematiek. Daar ben ik toen behoorlijk van geschrokken. Ik kwam tot de conclusie dat het veel ernstiger is dan dat het in eerste instantie leek. Eerst dacht ik dat korter douchen en geen vlees meer eten wel zou helpen. Maar toen ben ik gaan inzien dat het probleem veel verder reikt.
“Ik wilde invloed uitoefenen op de politiek, maar ik ben geen politicus. Daarom moest ik een andere manier vinden. Ik ben toen op het spoor gekomen van burgerlijke ongehoorzaamheid. Dat is een niet-gewelddadige overtreding van de wet, zoals een protest. Dat is een hele goede methode om de overheid, maar ook mensen om ons heen, duidelijk te maken wat het probleem
is. In 2019 heb ik me aangesloten bij de klimaat activistische organisatie Extinction Rebellion en ben gestopt bij mijn bedrijf. Hierdoor moest ik ook wat zuiniger leven, maar dat is gelijk goed voor het klimaat.”
Hoe was die switch in het begin?
“Het gaf veel inzichten. Bij Extinction Rebellion leerde ik een hele andere soort mensen kennen, van allerlei leeftijden. Voorheen ging ik vooral veel om met zakenmensen. De nieuwe groep leerde mij nieuwe dingen. Zo dacht ik in het begin dat de problematiek alleen om klimaat ging, maar het blijkt veel breder te zijn. Door met die mensen te praten zag ik in dat het kapitalistische systeem het probleem is. De woningnood, genderongelijkheid, internationale ongelijkheid en klimaat: het hangt allemaal samen.”
Wat doet u binnen Extinction Rebellion in strijd tegen de klimaatproblematiek?
“Voornamelijk bewustwording creëren. Aan de ene kant die bewustwording creëren bij het publiek en ervoor zorgen dat de algemene blik op de klimaatproblematiek verschuift. En aan de andere kant druk zetten op de overheid en grote bedrijven zoals Shell om ervoor te zorgen dat er ook daadwerkelijk wat gebeurt. Een voorbeeld is de lobbybezetting bij pensioenfonds ABP. Dat hebben we meerdere malen gedaan, omdat zij veel geld investeerden in fossiele bedrijven. Door onder andere onze acties heeft ABP zich teruggetrokken uit de fossiele investeringen. Dit hebben we gedaan in samenwerking met Fossielvrij Nederland. Zij zijn voor ons in gesprek gegaan met ABP, omdat we merken dat bedrijven die last van ons hebben niet altijd met ons willen praten. Maar door samen te werken lukt het vaak wel.”
Gaat het tijdens de acties wel eens mis?
“Soms wel, maar meestal niet. Al moet ik zeggen dat deze ervaring per persoon verschilt. Ik als oude, blanke man heb het privilege dat er altijd netjes met mij wordt omgegaan door de politie. Ik heb aanhoudingen nooit als vervelend ervaren. Maar van bijvoorbeeld veel jongen vrouwen hoor ik dat de politie wel eens schofterig met ze omgaat. Dat ze bijvoorbeeld geïntimideerd worden. En dit geldt ook voor mensen met een beperking of mensen van kleur. Die worden helaas bij onze acties minder goed behandeld. We merken wel dat de politie steeds voorspelbaarder wordt en dat het vaker rustig afloopt. Maar soms zijn ze onvoorspelbaar en dat is voor de mensen die er minder goed tegen kunnen vervelend.”
Hoe reageerden mensen in uw omgeving op de switch naar klimaatactivist?
“Er waren weinig mensen die het helemaal niks vonden, wél mensen die verrast waren. Van de ene helft kreeg ik schouderklopjes en de volle support en de andere helft negeerde het eigenlijk een beetje. Dat kwam denk ik omdat ze het te overweldigend vonden om over te praten. Het probleem is voor hen zo heftig dat ze het eigenlijk liever negeren. Ik probeerde wel met die mensen erover in gesprek te gaan, maar ik wilde ook irritaties voorkomen.”
Wat doet u om toch met die mensen in gesprek te gaan?
“Ik probeer mijn persoonlijke verhaal te vertellen. Als je namelijk je gevoel ergens over uit, kunnen mensen moeilijk roepen dat je je niet zo mag voelen. Het persoonlijk maken en vertellen waarom je het doet is vaak wel een goede insteek bij deze mensen. En alles gedoseerd houden. Als je er de hele dag over door blijft ratelen, verliezen mensen hun interesse. Maar in sommige situaties is het ook wel lastig om over klimaatproblematiek te beginnen, want dan voel je je een party pooper. Toch probeer ik
in allerlei sociale situaties een beetje het probleem aan de orde te stellen. Ik merk nu zelfs dat mensen in mijn omgeving uit zichzelf erover beginnen als ze met mij zijn.”
“De jongeren zijn wel ruim in de meerderheid. Ik merk dat jongeren vaak sneller openstaan voor de problematiek en er ook meer om geven. Maar er komen zeker steeds meer oudere mensen bij. Het algemeen bewustzijn begint onder alle leeftijden te groeien. Het klimaat en de hele ecologische crisis wordt een steeds groter probleem, voor alle generaties. Het raakt ook de mensen die nu leven. Dus daarom komen er ook steeds meer mensen van oudere leeftijd bij.”
Wat zou u tegen de ouders van nu zeggen wat ze kunnen doen voor de toekomst van hun kinderen?
“Ga in gesprek met je kinderen. Ik vind dat er een soort opvoedende taak ligt bij de jongeren naar de ouders toe. Over het algemeen zien de jongeren beter de breedte van het probleem in en hebben ze er ook meer gevoel bij. De jongere generatie moet de oudere generatie aanspreken op hoe ze zich gedragen en hoe ze het huidige systeem blijven steunen met hun acties. De oudere generatie is vaak beter in de gelegenheid om invloed uit te oefenen op bedrijven. De generaties moeten gaan samenwerken. Op die manier wordt er het meeste bereikt.”
“Nee, ik ben niet boos”, zegt student Koen Engelen in De Klapstoel als hem gevraagd wordt of de vorige generatie verantwoordelijk is voor het verpesten van het klimaat. Benieuwd naar nog meer spraakmakende stellingen? Je ziet het hier in deze video.
Right heгe is the right website for anybody who wishes
tο find out about this topic. You know a whole lot its almost
tough to aгgue ԝith you (not that I actually will need to…ᎻaHa).
You definitely put a fresh spin on a subject that has been written about
for a long time. Wonderful stuff, just eхcellent!